We hebben het er al vaak over gehad… trouwen. Debbie fantaseert regelmatig over het paraderen als een echte prinses in een prachtige jurk op een schitterende romantische locatie. En ik… ik mag dan de prins op het witte paard zijn.

Hoe mooi zou het zijn als dat toch eens waarheid werd. Maarja, dan moet ik haar wel eerst ten huwelijk vragen. Andersom kan echt niet.

Ten huwelijk vragen, dat is voor mij toch wel een behoorlijke stap. En eigenlijk heb ik het nooit eerder serieus overwogen. Weet ik wel zeker dat ik wil trouwen… en weet zij ook wel zeker dat ze wil trouwen? En dan uiteraard ook nog met mij. Lastig hoor.

Voor mij zelf ben ik er wel uit…. ik ben wel toe aan een huwelijk. Nouja, dan moet ik maar een ring gaan kopen, waarmee ik aan Debbie kan vragen of zij ook wel met mij wil trouwen. Maar wanneer moet ik dat vragen dan? Thuis, op de camping, zomaar ergens? Nee wacht, we gaan een mooie cruise maken. Daar is vast een mooie plek en een mooi moment te vinden. Nu eerst maar de ring gaan uitzoeken.

Jeutje, wat zijn de meeste ringen groot en lelijk. Ik zoek een mooie, elegante ring die fijntjes is. De vingers van Debbie zijn tenslotte ook niet zo groot. En waarom probeert de gemiddelde juwelier mij direct een trouwring aan te smeren. Ik ben pas in het pre-verlovings-stadium. Die trouwring wil ik later met mijn prinses uitzoeken.

Ik moet nu toch wel gaan opschieten met die ring. De cruise komt al aardig dichtbij. Op internet kopen vind ik niks en wordt dus ook niks. Naar de juwelier toe gaan is lastig, want Debbie mag natuurlijk niets weten. Dus maar een beetje op tijd van het werk weg en stiekem even langsgaan. Na zo ongeveer alle juweliers gezien te hebben toch een mooie ring weten uit te zoeken. Welke maat heeft uw vriending? Euh… 34 was voor de kleding, volgens mij iets met een 5… 50? Hmm, de juweliersvrouw reageert niet direct… ze vraagt of ik de ring uit de winkel wil mee meenemen. Dan kan ik later met mijn vriendin terug komen om de echte ring te passen. Tsja, dat lijkt me een prima idee. De juiste maat vragen kan niet (dat is te opvallend), even opmeten met een rolmaat lijkt me ook niet de meest betrouwbaar methode.

Zo, ring kopen is gelukt. Volgende uitdaging… hoe krijg ik die ring ongezien aan boord van dat schip. Het is toch wel een aardig pakketje geworden. Eerst maar even verstoppen in een geheim vakje in de auto.

De aanschaf van een smoking voor de reis leidde tot de oplossing van het vraagstuk. De smoking moest vervoert worden in een mooie kledingzak. Deze kledingzak had genoeg ruimte om daar een ring in een doosje in te verstoppen. Dus zo bedacht zo gedaan.

Aan de vooravond van de dag dat ik mijn huwelijksaanzoek gepland had moest ik toch de ring maar eens opzoeken. Ik wist dat ik deze op lastig te vinden plaats her-verstopt had. Mijn smoking had ik immers nodig en dus zou het doosje met de ring per ongeluk er uit kunnen vallen en/of gevonden kunnen worden door Debbie. Maar waar had ik die ring verstopt. Geprobeerd op zo onopvallend mogelijke manier de ring te zoeken, maar helaas zonder resultaat. De nacht voorafgaand aan de dag dat ik mijn aanzoek gepland had kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. De ring moest aan boord zijn, maar waar. Midden in de nacht toch maar mijn bed uit en nogmaals gaan zoeken. Geen resultaat… dan toch de koffers nog maar eens te voorschijn halen, ondanks het mogelijke lawaai dat ik daarmee kon veroorzaken. En jawel hoor… hartstikke prachtig zat de ring braaf in het doosje in een zijvakje van mijn koffer. Gelukkig, dat probleem was opgelost, nu weer rustig verder slapen.

De dag waarop ik mijn huwelijksaanzoek gepland had brak aan. Er was alleen een nieuw kinkje in de kabel. Ik had bedacht om tijdens de scenic cruising langs de Noordkaap op het voordek mijn huwelijksaanzoek te doen. Echter de zee was te onstuimig, veel wind en hoge golven… de scenic cruising langs de Noordkaap werd afgelast. De Rotterdam ging verder noordwaards varen om op veilige afstand van de kust te blijven.

Tsja, enigszins teleurgesteld moest ik een nieuw plan bedenken. In de aanloop naar het diner bedacht ik een nieuw plan. Aangezien Debbie graag gaat paraderen in één van haar prachtige jurken zou ze het vast niet heel vervelend vinden om na het theater (we gingen naar de tweede, late show) met mij nog even over het schip te wandelen. Dus… even lekker van de theatershow genieten (geen idee wat er te zien was) en daarna mijn plannetje uitvoeren. Na de theatershow gingen we terug naar onze hut. Eenmaal aangekomen bij onze hut stelde ik voor om nog een extra rondje te paraderen. Zoals verwacht werd het idee goed ontvangen en dus gingen wij nog even over de dekken wandelen. Na de trofeeën van de Rotterdam bekeken te hebben stelde ik voor naar het mooie blauwe gangetje te gaan naast het Pinnacle Grill restaurant. Het is een mooi smal gangetje ingericht met een prachtige stenen bank, mooie stoeltjes en prachtige kunstwerken aan de muur. Ik ging op een stoeltje zitten en vroeg Debbie naast mij te komen zitten. Ik zat niet echt lekker, maar of dat nu aan het stoeltje of aan de zenuwen lag… ik weet het niet. We schoven een paar stoeltjes op. Dat was beter… en een prachtige plek om de belangrijke vraag aan Debbie te stellen. Behoorlijk zenuwachtig probeerde ik het gesprek te sturen en nadat ik op één knie voor haar was gaan zitten vroeg ik haar ten huwelijk. Gelukkig voor mij (en voor ons) beantwoorde ze mijn vraag met een hele duidelijke JA. Nooit eerder was ik zo opgelucht en presenteerde ik haar de ring die ik voor haar had gekocht.